ایالات متحده طی هشت سال گذشته تا اندازه زیادی قدرت نرم خود را از دست
داده است. گرچه این گفته در تمامی زمینه ها درست نیست نظرسنجی های عمومی
اُفت جدی جذابیت آمریکا را در اروپا، آمریکای لاتین، و بارزتر از همه، در
کل جهان اسلام نشان می دهد. وقتی می پرسیم چرا قائل به چنین اُفتی هستید
پاسخ دهندگان بیش از فرهنگ یا ارزش های آمریکایی روی سیاست های آمریکا
انگشت می گذارند. برخلاف ادعاهای جورج بوش پسر، رئیس جمهور پیشین ایالات
متحده، بیزاری آنها بیشتر به دلیل کرده های ماست تا به دلیل هویت مان.
سرچشمه زاینده قدرت نرم برای هر کشور شامل اینهاست: فرهنگ (1) آن (در جایی
که برای دیگران جذابیت دارد)، ارزش هایش (2) (هرجا جذابیت داشته باشند و
عملکردهای ناسازگار با آنها تضعیف شان نکرده باشد) و سیاست های (3) آن
(هرجا دیگران آنها را فراگیر و مشروع بدانند). از آنجا که برای هر کشور
تغییر سیاست هایش راحت تر از دگرگون ساختن فرهنگش است، این امکان وجود
دارد که رئیس جمهور آینده ایالات متحده بتواند سیاست هایی در پیش گیرد که
به بازیابی بخشی از قدرت نرمی که دولت بوش طی هشت سال گذشته به باد داده
است کمک کند.
به یقین،بوش قبول ندارد که قدرت نرم آمریکا را نادیده گرفته است. او می تواند به سخن پردازی ویلسون وارش درباره ارزش های جهان شمول آزادی و مردم سالاری که محور سخنرانی آغاز دومین دوره ریاست جمهوریش را تشکیل می داد یا سخنرانی اخیرش اشاره کند که در آن رهبران عرب را به پیروی از چنین اصولی ترغیب کرده است. از این گذشته می تواند به تلاش هایش برای افزایش کمک های توسعه و مبارزه با ایدز در آفریقا استناد کند (که احتمالاً دلیل نتایج بهتری است که در نظرسنجی های آن قاره به دست آورد). اما کاستی اصلی این دفاعیه ناتوانی از شناخت این حقیقت است که قدرت نرم، نوعی رابطه جذب و جلب نظر است که بستگی به دید ناظران دارد. چون بوش پسر لزوم مشروعیت داشتن ائتلافی گسترده را (مانند ائتلافی که پدرش گرد آورد) نمی فهمید با استفاده ای که در عراق از قدرت سخت به عمل آورد قدرت نرم آمریکا را تضعیف کرد. عدم شناخت وی از بافت فرهنگی جهان اسلام سبب شد وی نتواند با توسل به آزادی و مردم سالاری جذابیتی ایجاد کند. وانگهی، دولت بوش پسر با رویّه های سرکشانه ای که در جریان مبارزه با تروریسم در قبال آزادی های مدنی در پیش گرفت باعث شد ادعایش درباره ارزش های جهان شمول مزوّرانه به نظر رسد.
به یقین،بوش قبول ندارد که قدرت نرم آمریکا را نادیده گرفته است. او می تواند به سخن پردازی ویلسون وارش درباره ارزش های جهان شمول آزادی و مردم سالاری که محور سخنرانی آغاز دومین دوره ریاست جمهوریش را تشکیل می داد یا سخنرانی اخیرش اشاره کند که در آن رهبران عرب را به پیروی از چنین اصولی ترغیب کرده است. از این گذشته می تواند به تلاش هایش برای افزایش کمک های توسعه و مبارزه با ایدز در آفریقا استناد کند (که احتمالاً دلیل نتایج بهتری است که در نظرسنجی های آن قاره به دست آورد). اما کاستی اصلی این دفاعیه ناتوانی از شناخت این حقیقت است که قدرت نرم، نوعی رابطه جذب و جلب نظر است که بستگی به دید ناظران دارد. چون بوش پسر لزوم مشروعیت داشتن ائتلافی گسترده را (مانند ائتلافی که پدرش گرد آورد) نمی فهمید با استفاده ای که در عراق از قدرت سخت به عمل آورد قدرت نرم آمریکا را تضعیف کرد. عدم شناخت وی از بافت فرهنگی جهان اسلام سبب شد وی نتواند با توسل به آزادی و مردم سالاری جذابیتی ایجاد کند. وانگهی، دولت بوش پسر با رویّه های سرکشانه ای که در جریان مبارزه با تروریسم در قبال آزادی های مدنی در پیش گرفت باعث شد ادعایش درباره ارزش های جهان شمول مزوّرانه به نظر رسد.
