ابزار
فرهنگی مورد استفاده غرب که با عناوین متفاوتی؛ از جمله ناتوی فرهنگی،
شبیخون فرهنگی، تهاجم فرهنگی و ...، از آن یاد شده برای فروپاشیدن نظام
سیاسی جمهوری اسلامی طراحی شده است. برای مثال در این جا به عبارت «ناتوی
فرهنگی» اشاره می کنیم. استفاده از عبارت »ناتوی فرهنگی«، بیانگر گسترد گی
حجم معارضه علیه ایران محسوب می شود. زمانی آمریکایی ها برای مقابله با
تأثیر و نفوذ کمونیسم به اروپای شرقی، سازمان پیمان آتلانتیک شمالی یا همان
ناتو را ایجاد کردند که عمده فعالیت آن مبتنی بر نظامی گری بود. حال برای
جلوگیری از نفوذ ایران در عرصه داخلی، منطقه ای و بین المللی از ناتوی
فرهنگی بهره می برند. ناگفته پیداست که استفاده از تمام ابزارهای رسانه ای،
تبلیغاتی و اطلاعاتی در ناتوی فرهنگی صورت می گیرد و در این حمله و
شبیخون، هدف، از بین بردن فرهنگ برای جدایی آن، از سیاست است. همان طور که
در شبیخون فرد یا کشور مورد تهاجم هیچ اطلاعی از طرف حمله، ابزارها، اراده و
توان آن، ندارد در شبیخون فرهنگی نیز کشور هدف هیچ اطلاعی از ابزارها و
توان کشور حمله کننده ندارد.
از
اوان شکل گیری جمهوری اسلامی ایران و بعد از تسخیر سفارت آمریکا در ایران
هجمه ای از جنگ نظامی (البته نیابتی)، اطلاعاتی، اقتصادی و نرم توسط این
کشور علیه ایران، شکل گرفت. ابزارهای این چهارگانه فوق متفاوت از هم بوده
اند، ولی اهداف چهارگانه نظامی، اطلاعاتی، اقتصادی و نرم مشترک بوده؛
براندازی و تغییر رژیم (regime change).
مانند بسیاری از اصطلاحات علوم انسانی جنگ نرم نیز تعریف واحدی ندارد، با این حال آنچه در مورد آن وفاق وجود دارد این است که: «مفهوم جنگ نرم (soft war) در مقابل جنگ سخت (hard war) است»، در یک تعریف شفاف تر و کامل تر بایستی گفت که جنگ نرم یک اقدام پنهان متشکل از عملیاتهای سیاسی، فرهنگی و اطلاعاتی توسط کشوری است برای تأثیر و تغییرات دلخواه و مطلوب در کشور هدف.
ناتوی فرهنگی در ایران؛ این پدیده در ایران با شاخص هایی مانند ایجاد نابسامانی اقتصادی، شکل دادن به نارضایتی در جامعه، تأسیس سازمانهای غیردولتی در حجم گسترده، جنگ رسانه ای، عملیات روانی برای ناکارآمد جلوه دادن دستگاه دولت، تضعیف حاکمیت ایران از طرق جامعه شناختی و نافرمانی مدنی و نهایتا ناتوی فرهنگی متبلور شده است. مهمترین جلوه و ابزار این پدیده در ایران همان قسمت آخر یعنی «ناتوی فرهنگی» است. ورود این اصطلاح به ایران از اوایل دهه 1370 و با روشنگری های رهبر انقلاب صورت گرفت. سخنرانی سال 1371 ایشان در مورد «تهاجم فرهنگی»، هشداری به نظام اجتماعی و سیاسی برای مراقبت روانی از چارچوب های هویتی بود. در ناتوی فرهنگی فرهنگ هم به عنوان ابزار محسوب می شود و هم هدف اولیه تأثیرگذاری در نظر گرفته میشود.
